سیاره مشتری معروف به هرمز یا برجیس پنجمین و بزرگترین سیاره منظومه شمسی است که یکی از سیارات ترسناک محسوب می شود. بر روی این سیاره لکه ای سرخ رنگ وجود دارد که هنوز علت آن کشف نشده است. طوفان هایی که در این رخ می دهد دو برابر زمین است. این سیاره دائما در حال صاعقه زنی است که صد برابر قوی تر از صاعقه های زمین است.
امروز در این بخش علمی از مجله اینترنتی آرگا می خواهیم به ارائه مقاله ای بسیار مفید و جذاب در مورد سیاره مشتری (ژوپیتر)، هرمز یا برجیس و نکات جالب در رابطه با این سیاره بپردازیم. پس اگر علاقه مند به مطالعه مطالب علمی و بخصوص نجوم هستید، پیشنهاد می کنم خواندن ادامه مقاله را از دست ندهید. حتما برایتان جالب خواهد بود.
نکات جالب درباره سیاره مشتری
ژوپیتر، پنجمین سیاره از ۹ سیاره مهم و شناخته شده است. این سیاره مرموز است و نکاتی جالبی در اینجا عنوان می کنیم که خواندن آن خالی از لطف نیست.
۱ . ژوپیتر از بزرگ ترین سیاره منظومه شمسی از بین ۹ سیاره شمسی است.
۲. نام های دیگر مشتری: هرمز، اورمزد، ژوپیتر، برجیس یا زاوش است.
۳. مشتری نور بسیار بالایی دارد . بعد از ماه و زهره درخشانترین شی است.
۴. مشتری دارای گاز بسیار است و دارای یک لکه سرخ رنگی است که به توفانی عظیم مشهور است.
۵. این سیاره دارای ۶۹ قمر است که در یکی از آن ها به نام اروپا آب فشان وجود دارد .
۶. یک هزارم خورشید است.
۷. هرمز جرمی دو و نیم برابر همه ی سیاره‌های دیگر منظومه شمسی دارد.
۸. مشتری یکی از ترسناک ترین سیارات منظومه شمسی است که هیچ موجودی علاقه ای به نزدیک شدن به آن را ندارد.
۹. طوفان هایی که در این سیاره رخ می دهد دو برابر زمین است. بادهایی که در این سیاره می وزد، با ۱۰۰۰ کیلومتر در ساعت روی می دهد.
۱۰. مشتری پر از هیدروژن است. هیدروژنی که در کره زمین بی رنگ است در سطح مشتری دارای رنگ است و هنوز دانشمندان علت آن را کشف نکرده اند.
۱۱. سطح مشتری صاعقه هایی می زند که ۱۰۰ بار قوی تر از رعد و برق های روی زمین است.
۱۲. لکه بزرگ سرخ در مشتری: در سطح مشتری لکه ای مشاهده می شود که رنگ آن سرخ مایل به قهوه ای است. چرخش لکه در لبه مشتری حدود ۳۶۰ کیلومتر در ساعت است.
چگونگی شکل گیری مشتری
مشتری از کهن سال ترین سیارات منظومه شمسی می باشد که از دیگر سیارات سنگین تر بوده و نقش مهمی در تکامل و شکل گیری سیارات همسایه خود دارد.
حدوداً ۴ میلیارد سال پیش منظومه شمسی به صورت ابری متشکل از گاز و غبار یا ابرهای خورشیدی بود و در اثر فروپاشی این ماده توسط جاذبه و چرخیدن آن، خورشید در مرکز منظومه به وجود آمد، بعد از شکل گیری خورشید، مواد دیگر نیز متراکم شده و از طریق نزدیک شدن ذرات کوچکتر به یکدیگر توسط جاذبه، ذرات بزرگتر شکل گرفتند.
سپس عناصر سبک تر همچون هلیوم و هیدروژن توسط باد های خورشیدی دور شدند و کراتی سنگی همچون زمین که متشکل از مواد سنگی و سنگین بودند را در نزدیک خورشید تشکیل دادند، حال عناصر سبکتر که کمتر تحت تاثیر باد های خورشیدی بودند، به یکدیگر پیوسته و غول های گازی را شکل دادند.
برای تشکیل هسته و بر اساس مدل هسته که از سه قسمت تشکیل شده است؛ در ابتدا هسته های سنگی سیاره ها به وجود آمدند و بعد عناصر سبکتر، گوشته و پوسته سیارات را شکل دادند.
در این دنیا های سنگی، عناصر سبک تر جو را شکل می دهند و ستاره هایی که دارای فلز بیشتری در هسته خود هستند به نسبت ستاره هایی که تنها از فلز تشکیل شده اند، سیارات بزرگتری در منظومه خود دارند.
جابجایی مشتری
در سال ۲۰۱۱ از مدل انتقال بزرگ رونمایی شد و بر طبق این نظریه دانشمندان؛ مشتری بعد از تشکیل، مهاجرتی دو مرحله ای داشته است و دقیقا در فاصله ۳.۵ واحد نجومی از خورشید واقع شده که بعد از انتقال دو مرحله ای در موقعیت کنونی ۵.۲ واحد نجومی قرار گرفته است.
این سیاره در مدت این نقل و انتقالات، موجب نابودی بسیاری از اجرام از جمله برخی سیارات نسل اول منظومه شمسی شده است، حال اگر مشتری نبود، ممکن بود زمینی نیز وجود نداشته باشد، در واقع این سیاره با از بین بردن سیارات کوچکتر، مسیر را برای زمین هموارتر کرده است.
منبع : آرگا
